Naukowcy badają nie tylko nasze uprzedzenia wobec ludzi, ale także wobec zwierząt pozaludzkich. Szczególnie tych, które zjadamy.

Każdy z nas złapał się na tym, że zrobił coś niezgodnego ze swoimi przekonaniami. Coś głupiego, a może nawet złego. Czy od razu postanowiliśmy naprawić błąd?

Jaka jest różnica między zwierzętami dzikimi i udomowionymi, skoro dzikie zwierzę można oswoić? Gdzie szukać odpowiedzi?

Wkurza mnie szkodliwy mit mięsożernej ludzkości. Rozkłada go na łopatki socjolog Jarosław Urbański w książce „Społeczeństwo bez mięsa”.

Pochodzący z innej kultury sposób krzywdzenia zwierząt zawsze wzmacnia uprzedzenia wobec tej części świata i odwraca uwagę od własnego podwórka.

Jakie "odmiany" weganizmu są akceptowane? Jak weganizm bywa dziś promowany, postrzegany i wykorzystywany? I jak zniekształca się podejście etyczne, żeby było niemile widziane?

Okrucieństwo kojarzy się z sadyzmem, sadyzm z patologią. Okazuje się jednak, że odczuwając do tego odrazę skupiamy się na czubku góry lodowej.

Większość dorosłych popiera eksploatację kur i jest przeciwko eksploatacją norek i lisów. W dzieciństwie kochamy wszystkie zwierzęta. Potem uczymy się wybiórczej obojętności.

Kampania przeciwko ubojowi rytualnemu w Polsce nie tylko normalizuje tzw. humanitarny ubój, ale przyciąga antysemitów i wzmacnia uprzedzenia wobec Żydów i muzułmanów. Jestem na nie.

W dzisiejszych niespokojnych czasach, gdy za każdym rogiem może czaić się człowiek, który bezpardonowo wręczy nam prowegańską ulotkę, dobry kurs samoobrony na pewno się przyda.

Znajoma, wiedząc, że jestem weganką, zapytała mnie, gdzie może zjeść bezglutenowy obiad. Coś złego stało się z promocją weganizmu, który dziś kojarzy się głównie z dietą (cud).